Ο Επτάχρονος

( Από Μαίρη Κάντα) :

Λίγα λόγια για τον ήρωα

Όνομα: Ανέστης Νικηφορίδης

Ετών: 7

Γεννήθηκε στις 16/4/2003 (1+6+4+2+3=7). Μεγάλωσε σε μία πολύ ευκάταστατη οικογένεια. Ο πατέρας του, Χρήστος Νικηφορίδης γιατρός,η μητέρα του, Αρετή Νικηφορίδου δικηγόρος. Ζούσε με τους γονείς του και την μεγαλύτερη του αδερφή Αντιγόνη (17 ετών) σε ένα σπίτι λίγο έξω από την Αθήνα. Ζούσαν αρμονικά μεταξύ τους και ήταν μία πολύ ευτυχισμένη αγαπημένη οικογένεια. Η Αντιγόνη, διάβαζε πολύ, προετοιμαζόταν για τις Πανελλήνιες, το όνειρο της ήταν να ακολουθήσει το επάγγελμα του μπαμπά της, ήθελε να τον κάνει υπερήφανο. Ο Ανέστης πήγαινε στη Β΄Δημοτικού. Δεν ήξερε τι θα γίνει όταν μεγαλώσει, αλλά δεν αγχωνόταν. Αγαπούσε πολύ τους γονείς του. Και την αδερφή του αγαπούσε, αλλά μερικές φορές θύμωνε μαζί της, όταν δεν τον άφηνε να δει τηλεόραση. Όλα κυλούσαν ομαλά, ώσπου μία τεράστια τραγωδία ταράσσει την οικογένεια του Ανέστη.

Τρίτη 7 Σεπτεβρίου 2010 , ώρα 22:30 το βράδυ

Ο Ανέστης βρίσκεται στο δωμάτιο του. Λύνει κάτι ασκήσεις Μαθηματικών που ώρα τώρα τον βασανίζουν. Η αδερφή του και οι γονείς του είναι στο καθιστικό και παρακολουθούν τη αγαπημένη τους σειρά στη τηλεόραση. Ξαφνικά κάποιος εισβάλλει στο σπίτι. Ο Ανέστης ακούει ένα παράξενο θόρυβο. Πλησιάζει την σκάλα. Βλέπει τον εισβολέα. Ακούει 3 πυροβολισμούς. Βλέπει παντού αίμα, τρομάζει. Τρέχει πίσω στο δωμάτιο του και κρύβεται στη ντουλάπα.Κλαίει με λυγμούς. Δεν καταλαβαίνει τι έχει συμβεί. Φοβάται.Φοβάται πολύ. Περιμένει κρυμμένος ώρες. Αφουγκράζεται. Προσπαθεί να ακούσει και το παραμικρό θόρυβο. Για ώρες δεν ακούει τίποτα.Αποφασίζει να κατεβεί στο καθιστικό.

Όταν κατεβαίνει, σοκάρεται. Η αδερφή του, ο μπαμπάς του, η μαμά του, μένουν ακίνητοι στη ίδια θέση. Τους φωνάζει “μαμά”, “μπαμπά”. Τίποτα. Δεν αντιδρούν. Δίπλα τους βλέπει 3 μεγάλες λίμνες από αίμα. Τα χάνει.Προσπαθεί να φωνάξει αλλά δεν βγαίνει η φωνή του. Ουρλιάζει “βοήθεια” κανείς όμως δεν ακούει. Σταματά να μιλά, να φωνάζει, παρά μόνο κοιτά. Κοιτά και δάκρυα έρχονται στα μάτια του. Πρέπει να φύγει, κινδυνεύει. Ο κίνδυνος μπορεί να είναι ακόμα εκεί. Προσπαθεί να βγεί από το σπίτι, σκοτάφτει κάπου. Τι είναι αυτό; Το παίρνει στο χέρι του… Ένα όπλο… Φεύγει τρέχοντας….

Περπατάω ώρες, δεν ξέρω που βρίσκομαι, τι κάνω, πού πάω….Δεν αισθάνομαι τίποτα. Τι έχει γίνει;

Μία κυρία με βλέπει, με πλησιάζει…. Να πλησιάσω κι εγώ ή να φύγω τρέχοντας;

•”Γεια σου. Πως σε λένε;” με ρωτάει. Προσπαθώ να απαντήσω αλλά δεν μπορώ. Δεν ξέρω πως με λένε, ή μήπως δεν θυμάμαι;

Η γυναίκα συνεχίζει. “Δεν θα μου πεις;” Προσπαθώ να μιλήσω,αλλά δεν ακούω την φωνή μου. Δεν μπορώ να μιλήσω. Τι μου συμβαίνει; Η κυρία βγάζει ένα επιφώνημα. Φαίνεται τρομαγμένη.

•Αααα, τι είναι αυτό που κρατάς; Πες μου γρήγορα.

Μου δείχνει το χέρι μου. Μα τι είναι αυτό που κρατώ; Όχι, δεν είναι δυνατόν. Αυτό είναι όπλο;; !!!

•”Που το βρήκες;”

Αρχίζω να κλαίω. Δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα. Δεν θυμάμαι τίποτα.Δεν ξέρω που βρήκα αυτό το πράγμα. Πώς με λένε; Ποιός είμαι; Γιατί δεν μπορώ να μιλήσω; Η κυρία συνεχίζει να με ρωτά, τι να της απαντήσω; Φοβάμαι πολύ.

•Γιατί είναι βρώμικα τα ρούχα σου; Αίμα είναι αυτό; Τι έχεις κάνει; Δεν με ακούς; Μίλα μου σε παρακαλώ…Σε παρακαλώ…Θέλω να σε βοηθήσω.”

Κλαίω με λυγμούς τώρα πια.. Η φωνή της κυρίας γλύκανε. Σκέφτηκα πως θέλει να με βοηθήσει.

•”Με λένε Ελπίδα. Έλα εδώ, δώσε μου το χέρι. Θα σε βοηθήσω”.

Με παίρνει από το χέρι και με οδηγεί κάπου. Δεν ξέρω πού…Αλλά την ακολουθώ…

Στο αστυνομικό τμήμα:

Αστυνομικός: Λέγεστε;

•Ελπίδα Παυλίδου.

Αστυνομικος: Και ο μικρός;

Ε.Π. Δεν γνωρίζω.

Αστυνομικός: Δεν γνωρίζετε; Μα πως;

•Αφήστε με να σας εξηγήσω.

•Εντάξει, πείτε μου.

•Βρήκα αυτό το παιδί, να περιπλανιέται σαν χαμένο στο δρόμο. Τον ρώτησα πως το λένε, μα δεν μου απάντησε. Επέμενα, αλλά τίποτα. Φαίνεται πολύ τρομαγμένος, ανέκφραστος εντελώς, τα μάτια του σαν δύο τρύπες άδειες, κενές, σαν κάποιος να του αφαίρεσε την λάμψη, την παιδική του ηλικία τόσο γρήγορα.Δεν ξέρω τι να υποθέσω.

•Μήπως δεν ακούει;

•Όχι πιστεύω πως ακούει. Αλλά είναι και το άλλο.

•Ποιό άλλο;

•Αυτό το όπλο που κρατά στα χέρια του.

•Όπλο;

•Ναι, αυτό. (δείχνει το όπλο στα χέρια μου) Φοβάμαι να του το πάρω. Δεν ξέρω τι να κάνω.

•Είναι πολύ σοβαρά αυτά που μου λέτε. Προσπαθήστε να ηρεμήσετε.

Ο αστυνομικός με πλησιάζει. Σκύβει. Μου μιλάει.

•”Αγοράκι θα μου δώσεις αυτό που κρατάς; Δεν το χρειάζεσαι αυτό τώρα.”

Φοβάμαι. Κάνω ένα βήμα πίσω και απλώνω το χέρι μου. Δίνω αυτό το απαίσιο πράγμα που κρατώ. Ο αστυνομικός μου χαμογελά.

•Μπράβο, είσαι πολύ καλό παιδί. Πού λερώθηκες; (Δείχνει το αίμα στη μπλούζα μου)

•……….

•Καλά δεν πειράζει.

•Κυρία Ελπίδα, θα ερευνήσουμε το θέμα. Θα μάθουμε σε ποιον ανήκει το όπλο και σίγουρα κάποιος θα αναζητήσει και το παιδί. Πολύ καλά κάνατε που μας τον φέρατε εδώ.

•Πιστεύετε πως έχει γίνει φόνος;

•Δεν ξέρω. Ένα παιδί, το πολύ 7 ετών, κρατάει ένα όπλο, τριγυρίζει στους δρόμους, δεν μιλά και είναι γεμάτο από αίματα. Τι να πω;

•Πιστεύετε πως αυτός…

•Τι;

•Πως αυτό το παιδί σκότωσε κάποιον;

•Υποθέσεις κάνω κυρία. Μόνο υποθέσεις. Μπορείτε να φύγετε.

•Και το παιδί;

•Σήμερα θα μείνει στο τμήμα. Αν δεν το αναζητήσει κανείς, θα φιλοξενηθεί προσωρινά σε κάποιο ίδρυμα…

•Χμ, ξέρετε…Εγώ μόνη γυναίκα είμαι σ΄ ένα αρκετά μεγάλο σπίτι.Θα μπορούσε να μείνει για λίγες μέρες ο μικρός στο σπίτι μου. Θα το φροντίζω, θα αισθάνεται και άνετα σ΄ένα οικογενειακό περιβάλλον. Ε τι λέτε;

•Εσείς; Δεν ξέρω αν γίνεται αυτό…

•Μα γιατι να μη γίνεται; Θα σας δώσω το τηλέφωνο μου την διεύθυνση μου και μπορείτε να έρθετε όποτε θέλετε στο σπίτι για να ελέγξετε την κατάσταση. Για λίγες μέρες μόνο.

•Εντάξει.Αφήστε το τηλέφωνο σας, την διεύθυνση σας και μπορείτε να πάρετε το παιδί στο σπίτι σας. Αλλά προσέξτε. Οποιαδήποτε στιγμή, μπορώ να σας ζητήσω να το φέρετε στο τμήμα, συννενοηθήκαμε;

•Ναι φυσικά.

•Ωραία. Καλό σας βράδυ.

•Επίσης.
Λίγες μέρες αργότερα…..

Μένω στο σπίτι της κ.Ελπίδας εδώ και λίγες μέρες. Με φροντίζει πολύ καλά. Μου αγόρασε καινούρια ρούχα, μου μαγειρεύει, μου χαμογελάει συνέχεια. Ακόμα δεν ξέρει πως με λένε. Ούτε κι εγώ ξέρω. Δεν θυμάμαι. Ούτε μπορώ να μιλήσω. Η κ.Ελπίδα λέει πως κάποια στιγμή θα θυμηθώ και θα μπορέσω να ξαναμιλήσω. Λέει πως έχω πάθει σοκ από κάτι πολύ άσχημο που συνέβη.

Νέα από την αστυνομία δεν υπάρχουν.Οι έρευνες συνεχίζονται, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Προχθές το βράδυ, η κ.Ελπίδα έβλεπε ένα έκτακτο δελτίο ειδήσεων στη τηλεόραση.Βρέθηκαν δολοφονημένοι τρεις άνθρωποι σ ένα σπίτι λίγο έξω από την Αθήνα. Οι αρχές πιστεύουν πως σκοπός της δολοφονίας ήταν η ληστεία. Όταν άκουσα αυτή την είδηση χωρίς λόγο έβαλα τα κλάμματα. Η κ. Ελπίδα με αγκάλιασε σφιχτά και λίγο αργότερα αποκοιμήθηκα στη αγκαλιά της.

Οι μέρες περνούν. Προσπαθώ να θυμηθώ. Πρέπει να θυμηθώ. Θέλω να ξαναμιλήσω. Η κυρία που με φιλοξενεί, δεν με πιέζει καθόλου. Μερικές φορές μου δίνει λευκά χαρτιά και μαρκαδόρους και με προτρέπει να ζωγραφίσω κάτι. Αν και δεν έχω όρεξη, δεν θέλω να της χαλάσω χατίρι. Παίρνω το κόκκινο μαρκαδόρο και αρχίζω να ζωγραφίζω. Όμως όταν το αποτύπωμα του μαρκαδόρου φανερώνεται στο χαρτί, τρομάζω. Τρομάζω τόσο πολύ που πετάω το μαρκαδόρο κάτω στο πάτωμα και απομακρύνομαι κλαίγοντας. Τι μου συμβαίνει; Τι; Ας μου πει κάποιος….

Ελπίδα Παυλίδου

Έχουν περάσει κιόλας 16 μέρες, από την μέρα που βρήκα τον μικρό στο δρόμο και τον έφερα στο σπίτι. Κάθε μέρα που περνά. Νοιώθω πως τον αγαπώ όλο και περισσότερο. Ήρθε και έφερε φως στο σπίτι. Ώρες- ώρες αναρωτιέμαι τι έκανα τόσα χρόνια δίχως αυτό το παιδί. Πραγματικά είναι αξιολάτρευτο.

Ακόμα δεν ξέρω το όνομα του. Τον φωνάζω χαιδευτικά “πρίγκηπα μου”. Υπάρχουν φορές που κλαίει δίχως λόγο, προσπαθώ να τον παρηγορήσω, τον αγκαλιάζω και του χαμογελώ.Δεν μπορεί να μιλήσει, ούτε θυμάται τίποτα από την προηγούμενη του ζωή. Προσπαθώ να τον πέισω πώς σύντομα θα μιλήσει ξανά και πώς θα θυμηθεί. Είναι άραγε αλήθεια;

Δεν ξέρω τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Η επικοινωνία μου με τους αστυνομικούς δεν φέρνει κανένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Κανείς δεν έχει αναζητήσει τον μικρό. “Είναι δυνατόν; Πώς δεν τον αναζήτησε κανείς;” ρωτώ συνέχεια, μα δεν παίρνω καμμία απάντηση.

Μία γειτόνισσα που είδε τις προάλλες τον μικρό μου πρότεινε να τον πάω σε κάποιο ψυχολόγο. Πριν από λίγη ώρα καθώς επιστρέφαμε από τα ψώνια μαζί με τον μικρό στο σπίτι, είδαμε τυχαία μία διαφημιστική αφίσα για ένα γραφείο ψυχολογικής υποστήριξης. Μου έκανε εντύπωση το πόσο έντονα κοιτούσε την αφίσα ο μικρός μου “πρίγκηπας”. Ίσως είναι καλή ιδέα μία επίσκεψη του μικρού σ αυτό το γραφείο ψυχολογικής υποστήριξης.

Συγκράτησα τον αριθμό, ο μικρός κοιμάται τώρα, ευκαιρία να τηλεφωνήσω σ΄αυτό το γραφείο για να κλείσω ένα ραντεβού. Θα το κάνω για το καλό του μικρού…

69777….Απαντά στο τηλέφωνο μία γλυκιά φωνή. Υποθέτω πως είναι η γραμματέας.

•Παρακαλώ;

•Ναι, χαίρετε, θα ήθελα να κλέισω ένα ραντεβού για ένα παιδί 7 ετών.

•Μάλιστα. Μισό λεπτό να κοιτάξω πότε μπορεί να έρθει.

•Ναι βέβαια.

•Λοιπόν, μπορείτε να έρθετε στις 7/7 στις 7 το απόγευμα;

•Βεβαίως..

•Ωραία. Η διεύθυνση είναι: Ποντίου 7 στον 7ον όροφο…Θα μας βρείτε εύκολα.

•Εντάξει. Σας ευχαριστώ πολύ. Γεια σας.

•Σας περιμένουμε. Γειά σας.
Είμαι χαρούμενη. Το ραντεβού κανονίστηκε. 7/7 στις 7. 777 Χμ, 3 “7” μαζεμένα. Κάπως περίεργο δεν ακούγεται; Ουφ, χαζομάρες. Το παιδί ξύπνησε. ‘Ωρα να του πω για το ραντεβού. Δεν πιστεύω να έχει αντίρηση.

•Πώς κοιμήθηκες;

•…….

•Ξέρω πως με καταλαβαίνεις και θέλω να σου πω κάτι.Θυμάσαι πριν λίγη ώρα που είδαμε μαζί μία αφίσα για ένα γραφείο ψυχολογικής υποστήριξης; Νομίζω πως ένας ειδικός θα σε βοηθήσει πολύ και να θυμηθείς αλλά και να ξαναμιλήσεις. Έτσι έκλεισα ένα ραντεβού. Θα πάμε μαζί εκεί για να σε βοηθήσει. Για το καλό σου το κάνω. Εντάξει; Κούνα το κεφάλι σου, για να μου δείξεις πως κατάλαβες.

Ο μικρός είχε καταλάβει. Αν και φοβόταν, θεώρησε πως ένας ειδικός θα τον βοηθούσε να γίνει καλά. Έτσι κούνησε θετικά το κεφάλι του.

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου το πρωί

Ανέστης: Παράξενη μέρα σήμερα από το πρωί.Το απογευμα θα πάω στον ψυχολόγο. Η κ. Ελπίδα μου είπε πως θα με βοηθήσει να θυμηθώ. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να νοιώθω χαρούμενος ή όχι. Και αν δεν θέλω να θυμηθώ; Και αν φοβηθώ με όλα όσα έρθουν “στη επιφάνεια”, τότε τι θα γίνει;Και όταν θυμηθώ, η κ.Ελπίδα θα με διώξει από το σπίτι; Δεν θέλω να θυμηθώ, φοβάμαι….Προτιμώ να μη θυμηθώ και ας μη ξαναμιλήσω…

Εχθές όλο το βράδυ σκεφτόμουν έντονα αυτό το απάισιο όπλο που κρατούσα την μέρα που με βρήκε στο δρόμο η κ. Ελπίδα. Τι το ήθελα το όπλο; Πού το βρήκα;

Ελπίδα: Το απόγευμα θα πάω το μικρό στον ψυχολόγο. Ελπίζω να πάνε όλα καλά. Θα πάνε άραγε;

7 Οκτωβρίου, περίπου 7 το απόγευμα

” Ποντίου 7, εδώ είμαστε. Φτάσαμε!” μου λέει η κ.Ελπίδα και εγώ κοιτάζω το μέγεθος του κτιρίου. Φαίνεται τεράστιο. Στη είσοδο του κτιρίου βλέπω μία κυρία σ΄ ένα αναπηρικό καροτσάκι. Άραγε πηγαίνει και αυτή στον 7ο όροφο; Στο γραφείο ψυχολογικής υποστήριξης; Δεν ξέρω…Θα δούμε….