Υποσχέσου!

(Από Παναγιώτα Μπερέτα) :

Σηκώθηκε τρομαγμένη και κοίταξε γύρω της πανικόβλητη. Κρύος ιδρώτας έλουζε το κορμί της. Τα μαλλιά της είχαν κολλήσει στο πρόσωπο της. Με μια κίνηση τα απομάκρυνε. Όταν κατάλαβε που βρίσκεται αφέθηκε πίσω και πάλι. Ξάπλωσε με τα μάτια της ορθάνοικτα αυτή τη φορά. Ένα αδύναμο φως έμπαινε από τις γρίλιες που ήταν μισάνοιχτες. τι περίεργο όνειρο; Άγνωστο μέρος, άγνωστοι άνθρωποι και εκείνος να την κυνηγά. Να την κυνηγά κι εκείνη να τρέχει χωρίς να ξέρει το λόγο. Το μονό που ήξερε ήταν πως έπρεπε να φύγει. Να φύγει όσο πιο μακριά γίνεται. Προσπάθησε να φωνάξει, να ζητήσει βοήθεια αλλά η φωνή δεν έβγαινε απ το στόμα της. Ήταν μόνη της. Οι περαστικοί δεν την πρόσεχαν. Σαν να ήταν αόρατη. Σαν σκιά έτρεχε ανάμεσα τους κι εκείνος πίσω της. Συνέχιζε να την καταδιώκει. Εκείνη λαχάνιασε. Οι δυνάμεις της την εγκατέλειπαν. Ήταν αδύνατο να συνεχίσει. Σωριάστηκε στο έδαφος και εκείνος ήρθε από πάνω της. Έσκυψε και της πηρέ κάτι. Όσο κι αν προσπάθησε δεν κατάφερε να θυμηθεί τι ήταν αυτό. Θυμάται όμως πως ένιωσε σαν να της πηρέ ένα κομμάτι απ τον εαυτό της.

Το υπόλοιπο βράδυ δεν κατάφερε να κλείσει μάτι. Στριφογύριζε στο κρεβάτι της προσπαθώντας να ηρεμίσει μα μάταια. Μα τι στο καλό της συνέβαινε; Κι άλλες φόρες είχε δει εφιάλτες αλλά μετά όλα ήταν μια χαρά. Ίσως να έφταιγε και αυτό το άσχημο προαίσθημα που την ακολουθούσε δυο μέρες τώρα. Έφερνε συνεχεία στο μυαλό της το όνειρο και τα συναισθήματα του φόβου και της μοναξιάς θέριευαν μέσα της. Γύρισε πλευρό και πάλι. Τα μάτια της έπεσαν στον τοίχο με τις φωτογραφίες. Στη φωτογραφεία του κολλητού της του Φίλιππου. Ένιωσε ένα σφίξιμο στην κάρδια της.

Δεν άντεχε άλλο ξαπλωμένη κι έτσι αποφάσισε να σηκωθεί. Κοίταξε το ρόλοι στον τοίχο. Πέντε και είκοσι.

Σύρθηκε αθόρυβα μέχρι το μπάνιο όπου έκανε ένα κρύο ντους και επέστρεψε στο δωμάτιο της όπου βυθισμένη στις σκέψεις της την πήρε τελικά ο ύπνος μετά από καμπόση ώρα.

Την ξύπνησε ο ήχος του κινητού της τηλέφωνου.

«μμμ;» μουρμούρισε μέσα απ τα δόντια της.

«Ιω; Ακόμα κοιμάσαι; Ξυπνά!» ακούστηκε η φωνή του Φίλιππου

«καλημέρα φιλιππάκο»

«καλημέρα μικρή. Σου ‘ρχομαι!»

«ναι το θυμάμαι. Που είσαι;»

«σπίτι ακόμα. Σε κανά δεκάλεπτο λέω να ξεκινήσω»

«οκ. Να προσέχεις!»

«έλα ρε Ιω! Αφού ξέρεις πόσο καλά οδηγάω. Άραξε. Ελέγχω.»

«αυτό που σου είπα; Άκουσες;»

«άκουσα άκουσα! Σε κανά δίωρο θα είμαι εκεί. Ετοιμάσου να με κεράσεις καφέ! Έχω πολλά σχέδια για αυτές τις μέρες. Να είσαι έτοιμη!»

«γεννήθηκα έτοιμη» απάντησε εκείνη και γέλασαν και οι δυο.

Πόσο άδικο είχε; Σίγουρα για αυτό που ακολούθησε δεν ήταν έτοιμη και δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι.

Λένε πως όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει.

Η Ιω ήταν φοιτήτρια παιδαγωγικής στην Πάτρα. ο Φίλιππος φοιτητής οικονομικών επιστήμων στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Οι δυο τους, κολλητοί απ το λύκειο, κατάφεραν να μείνουν κοντά ο ένας στον άλλον παρά την απόσταση.

«για πάντα;» συχνά τον ρωτούσε εκείνη.

«για πάντα.» απαντούσε αυτός και της χαμογελούσε.

Η μοίρα όμως είχε αλλά σχεδία.

Η ώρα περνούσε. Η Ιω είχε ντυθεί και συμμάζευε το μικρό της σπίτι περιμένοντας το Φίλιππο. Της είχε λείψει. Είχαν περάσει τρεις εβδομάδες απ την τελευταία φορά που είχε ανέβει εκείνη Αθήνα για να δει την οικογένεια της αλλά και εκείνον. Ήταν ίσως το άτομο που αγαπούσε πιο πολύ απ τον καθένα. Το άσχημο προαίσθημα της αντί να την αφήνει μεγάλωνε, προσπαθούσε όμως να το αγνοήσει. Κάθισε στον καναπέ και άνοιξε την τηλεόραση. Η κούραση από το προηγούμενο βράδυ την κέρδισε.

Ξύπνησε και πάλι από τον ήχο του κινητού της. Κοίταξε γύρω της και συνειδητοποίησε ότι είχε αρχίσει να βραδιάζει. Πήρε το κινητό στο χέρι της και είδε στην αναγνώριση κλήσεων το όνομα του Φίλιππου.

«Φίλιππε; Που είσαι παιδί μου; Με πηρέ ο ύπνος. Γιατί άργησες τόσο; Είσαι καλά;»

«συγγνώμη κύρια μου, δεν είμαι ο φίλιππος.» ακούστηκε απ την άλλη άκρη του τηλέφωνου μια φωνή σοβαρή που δεν της άρεσε καθόλου

«ποιος είναι;» σάστισε εκείνη

«αστυνόμος Παυλάτος από το τμήμα Πατρών. Η κυρία Ιω Δεληγιάννη; Είστε συγγενής του κυρίου Αναγνωστόπουλου;»

«ναι, εγώ είμαι. φίλη του. που είναι ο Φίλιππος; Ερχόταν σπίτι μου! Είναι καλά; Μιλήστε μου τέλος πάντων!» ύψωσε εκείνη τον τόνο της φωνής της.

«θα σας παρακαλούσα να έρθετε το συντομότερο δυνατό στο νοσοκομείο Άγιος Ανδρέας. Θα σας συναντήσω στην είσοδο» ένιωσε να χάνει το έδαφος κάτω απ τα πόδια της.

«σας παρακαλώ! πείτε μου τι συμβαίνει!» ούρλιαξε σχεδόν

«ο κύριος Αναγνωστόπουλος είχε ένα ατύχημα. Τα υπόλοιπα θα τα μάθετε όταν έρθετε» είπε και της έκλεισε το τηλέφωνο. Χοντρά δάκρυα έτρεχαν απ τα μάτια της χωρίς να το έχει καταλάβει. Φόρεσε ένα φούτερ και βγήκε σαν τρελή στο δρόμο, ανέβηκε στο μηχανάκι της και κατευθύνθηκε προς το νοσοκομείο χωρίς να σκέφτεται, χωρίς να νιώθει. Σε δέκα λεπτά ήταν εκεί. Στην είσοδο την περίμενε όντως ένας άνδρας ντυμένος με αστυνομική στολή.

«ο κύριος Παυλάτος;» ρώτησε λαχανιασμένη

«μάλιστα. Κι εσύ πρέπει να είσαι η Ιω»

«ναι. Ο Φίλιππος; Που είναι; Είναι καλά;»

«ο κύριος Αναγνωστόπουλος είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα με το αυτοκίνητο του.»

«είναι καλά;» κατάφερε με δυσκολία να πει καθώς ένα ποτάμι δακρίων ξεχύθηκε απ τα μάτια της

«δυστυχώς, δεν τα κατάφερε.» έμεινε εκεί να τον κοιτάζει ακίνητη, στήλη άλατος. Ένιωθε να πεθαίνει και η ιδία. Να χάνει ένα μέρος του εαυτού της. Όχι. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Δεν γινόταν να είναι αλήθεια. Δεν θα την άφηνε ο Φίλιππος. Ποτέ. ποτέ!

«είχε τις αισθήσεις του όταν τον βρήκαν. Ζήτησε εσάς. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε όμως να φτάσει ως εδώ. Στο ασθενοφόρο άφησε την τελευταία του πνοή» η Ιω έκλαιγε τώρα με λυγμούς. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει.

«ξέρω πως είναι δύσκολο αυτό που θα σας ζητήσω αλλά πρέπει να γίνει η αναγνώριση του πτώματος. Έχουν ειδοποιηθεί και οι γονείς του οι όποιοι αυτή τη στιγμή είναι καθ’ οδών.»

Από αυτή τη στιγμή και μετά δεν θυμάται παρά συγκεκριμένα σημεία απ το τι ακλούθησε. Θυμάται τους γονείς του να φτάνουν, το θρήνο της μητέρας του. Θυμάται να βρίσκεται στην εκκλησία και μετά στο νεκροταφείο. Το σοκ που είχε υποστεί ήταν τεράστιο. Μέρες έμεινε κλεισμένη στο σπίτι κλαίγοντας και κοιτώντας τη φωτογραφεία του φίλου της που τόσο άδικα και τόσο πρόωρα είχε φύγει απ τη ζωή. Ήταν μονό είκοσι δυο χρονών. Η ζωή τώρα άρχιζε για εκείνον. Γιατί σε εκείνον; Γιατί; Σε άλλη περίπτωση θα απαντούσε «τίποτα δεν είναι τυχαίο» αλλά τώρα δεν το άντεχε. Ποια μοίρα έπαιξε αυτό το άθλιο παιχνίδι και στους δυο τους; Ποια μοίρα την άφησε πίσω και μονή; Οι μέρες περνούσαν.. Η Ιω δεν έτρωγε τίποτα παρά τα παρακάλια των γονιών της. Δεν μιλούσε σε κανέναν. Τι να πει; Ήταν μια ζωντανή νεκρή. Το μόνο που έκανε ήταν να κλαίει. Να κλαίει ασταμάτητα χωρίς να μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι δεν θα της χαμογελούσε, δεν θα τον αγκάλιαζε, δεν θα τον έβλεπε ποτέ ξανά. Πώς να συνεχίσει μετά από αυτό; Πώς να ζήσει φυσιολογικά; Τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Όταν τα δάκρυα της στέρεψαν άρχισε να σκέφτεται πιο λογικά. Χρειαζόταν ένα στήριγμα. Κάπου να μιλήσει για όλα αυτά που έγιναν τόσο γρήγορα, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει. Κάπου να ξεσπάσει. Μια βοήθεια για να συνεχίσει. Αποφάσισε να συμβουλευτεί κάποιον ειδικό και να απευθυνθεί σε ένα γραφείο συμβουλευτικής και υποστήριξης.